تا کی این انگشت هابه هم برسند و من به تو نه

خواستنی تر می شوی

وقتی چشمهام رو می بندم

و خانه ای که قولش را به من داده بودی

ببخش اگر تاریک است!

آنقدر از دَه تا یک شمرده ام

که حالم از هرچه اعداد معکوس          

بهم می خورد

می خواهم کمی روی صفر قدم بزنم!

و خودم را اندازه بگیرمشاید اصلا قد تو نیستم

تا کی خواب های تو را دریا ببیندو من سعی کنم

غواص خوبی باشم وقتی نیستم

که دست و پا می زنم

و این عادلانه نیست

می خواهم ماهی کوچکی را

بزرگ کنم

قرمزیش از تو

دریایش از من

هر چند هنوز هم خجالت می کشم

روی ماسه ها دراز به دراز بیفتم

رو به خورشیدی که در چشمهایت غروب می کند

و فکر کنم چرا

انگشت هایم هنوز به سمت هم  می دوند

مثل کودکانی چلاغ،که می شکنند

در کوچه ای بن بست

شیشه هایی که تو اسمت را رویش

هر روز نفس می زنی

تو را به خدا این عادلانه نیست

نزنید،من دوستش دارم

و بیشتر دوست می دارم هرشب با پاکتی از میوه

با تنگی از دریا

و همان ماهیکوچک قرمز در بغل

بروی جلو

بگویی عزیزم سلام

ومن داد بزنم مرا ببخش اگر این خانه تاریک است

و تو مرا ای کاش به خودت می بخشیدی

و به عطری  که از دهانت روی دیوار می پاشید

تا کی این انگشت ها به هم برسند و من

هیچوقت به تو نمی رسم

حتی وقتی چشم باز می کنم و

این خانه همیشه تاریک است

حق داری مرا نبخشی

هزار سال است که در این دور و بر ها

دستی از پا دراز نشده

و کفشی از گلیم

کاش حتی یک لحظه گریه می کردیم

کردم اما زمان عاشقی گذشته بود

و کنار جاده ای دریا به سمت تو می آمد

من از هرچه دلیل

از هرچه عظیمت 

جا مانده ام.....!

رضا جوووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووون