برتن پیردرخت بید                            بر شاخه های پریشانی امید

مینویسم دوستت دارم                        از یک شب تنها تاطلوع مرگم

نا کی تحمل خواهی کرد                    این افسونه مرا همراه با درد

پریشان و خسته قدم میزنم                   همچون دیوانگان ساز می زنم

ای نی بنواز شاید صدای تو              وعهد ی دیدار را تازه کند برای تو

شب ها چشمانم صدایت  میکنند               و برای با تو بودن دعا میکنند

اشکهایم را توشه راهت میکنم             و به شن های بیابان سوگند میخورم

در این راه تنها نباشی                       تو هم تا آخر خط موندگار باشی

دست در دست هم راه میروم         غم هایمان را به جزیرای تبعید میکنیم

و شادی ها را با هم تقسیم                    دیگر آن دل شکسته تنها نیستم

خدا حافظ همین حالا تنهایی               من لحظات با تو بودن همه مردن

به پاس بودنت در کنارم                       یک بار دیگر صدایت میکنم

خدا حافظ تنهایی

در جاده های پر پیچ و خم ردپای امید را خواهم دید

در طلوعی بی غروب روز و شب را سپری میکنم

موج ها ساحل را نوازش میکنند و من هنوز به امید فردا راه میروم

بی آن که بدانم دیگر رادپایی واسه برگشتم نیست

از هر صدای می هراسم چون باعث مرگ سکوتم می شود

در آسمان پر ستاره ستاره ی مرگم خاموش شده

افسوس که شهاب آرزو هایم با سرعت گذشت و من ندیدم

و تک ستاره ی آرزو یم که رسیدن به تو بود رفت

و حال در رویا هایم تنهام و این تنهای زندگی ام شده

پس خواهم گذراند با قلبی پر تپش

آینده خویش را حال با او و در راه او...

پروانه

یک روز سوراخ کوچکی در یک پیله ظاهر شد.
شخصی نشست و چند ساعت به جدال پروانه برای خارج شدن از سوراخ کوچک ایجاد شده درپیله نگاه کرد.

سپس فعالیت پروانه متوقف شد و به نظر رسید تمام تلاش خود را انجام داده و نمی تواند ادامه دهد.

آن شخص تصمیم گرفت به پروانه کمک کند و با قیچی پیله را باز کرد.
پروانه به راحتی از پیله خارج شد اما بدنش ضعیف و بالهایش چروک بود.
آن شخص باز هم به تماشای پروانه ادامه داد چون انتظار داشت که بالهای پروانه باز، گسترده و محکم شوند و از بدن پروانه محافظت کنند.

هیچ اتفاقی نیفتاد!

در واقع پروانه بقیه عمرش به خزیدن مشغول بود و هرگز نتوانست پرواز کند.

چیزی که آن شخص با همه مهربانیش نمیدانست این بود که محدودیت پیله و تلاش لازم برای خروج از سوراخ آن، راهی بود که خدا برای ترشح مایعاتی از بدن پروانه به بالهایش قرار داده بود تا پروانه بعد از خروج از پیله بتواند پرواز کند.

گاهی اوقات تلاش تنها چیزیست که در زندگی نیاز داریم.
اگر خدا اجازه می داد که بدون هیچ مشکلی زندگی کنیم فلج میشدیم، به اندازه کافی قوی نبودیم و هرگز نمیتوانستیم پرواز کنیم.

من قدرت خواستم و خدا مشکلاتی در سر راهم قرار داد تا قوی شوم.

من دانایی خواستم و خدا به من مسایلی داد تا حل کنم.

من سعادت و ترقی خواستم و خدا به من قدرت تفکر و قوت ماهیچه داد تا کار کنم.

من جرات خواستم و خدا موانعی سر راهم قرار داد تا بر آنها غلبه کنم.

من عشق خواستم و خدا افرادی به من نشان داد که نیازمند کمک بودند.

من محبت خواستم و خدا به من فرصتهایی برای محبت داد.

« من به هر چه که خواستم نرسیدم …
اما به هر چه که نیاز داشتم دست یافتم»

بدون ترس زندگی کن، با همه مشکلات مبارزه کن و بدان که میتوانی بر تمام آنها غلبه کنی.

.

رضا جووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووووون